Wat te doen wanneer het fundament lijkt weggeslagen?
In ons leven kunnen er altijd dingen gebeuren die ons doen schudden op onze grondvesten. Alsof onze benen onder ons lijf vandaan gerukt worden. Alsof onze fundering wegzakt en we het gevoel hebben dat er niets meer over blijft waar we ons aan kunnen vastgrijpen.
Een ontslag, een scheiding, een langdurige of ernstige ziekte, een overlijden, burn-out raken, financiële tegenslagen, geen (goede) woonruimte, een ongeluk, een ‘naked-to-the-bone-gesprek’ met een geliefde, een stukgelopen vriendschap, getuige zijn van iets gewelddadigs op straat.
Niet gehoord, afgewezen of onbegrepen worden in iets waar we zo heilig in geloven, of iets wat niet doorgaat waar we zó naar verlangen en zó naar toe gewerkt hebben.
Onze emoties vliegen alle kanten uit. Complete chaos of paniek neemt ons over. De controle die we denken te hebben over het leven, is er niet meer. De juiste woorden zijn er niet. Ons lichaam reageert met de bekende stress-signalen. De overleef-reacties gaan aan…
Hoe krijgen we dan weer vaste grond onder onze voeten?
Mijn ervaring is om er echt mee te leren ‘zijn’.
Hoe kort of hoe lang ook maar nodig is.
Te zijn met die gevoelens, al die gedachten en reacties.
Het recht aan te kijken, vanuit een soort milde betrokkenheid naar onszelf.
Te doorvoelen. Te doorleven.
Zonder te hoeven vechten, of te vluchten of te verstijven. En als dat wel gebeurt, dat gewaar zijn en onszelf weer terugbrengen naar wat er nu gevoeld en ervaren wil worden.
Zonder er meteen iets aan te moeten doen. Geef het de ruimte die het nodig heeft.
Het doorvoelen zorgt ervoor dat we het een plek kunnen geven. En dàt is weer de eerste bouwsteen voor die fundering.
Hoe ik dat doe?
Door er echt een moment mee te ‘zitten’. En er over te schrijven.
Door te wandelen en te ‘zijn’ in een rustig stuk natuur.
Door het te delen met iemand bij wie ik mezelf kan zijn.
Door te huilen, te schreeuwen, te lachen en weer te huilen. Net zo lang tot het genoeg is.
En soms zelfs door letterlijk dat gevoel van in elkaar zakken te volgen en op de aarde te gaan liggen. De zwaartekracht helpt me te voelen dat ik gedragen word door de aarde.
Wat kun jij doen?
Er zijn altijd dingen die we kunnen doen om onszelf weer in onze eigen basis te zetten.
Wat heel fijn werkt is, om onze zintuigen te voeden met wat we prettig vinden.
En ons te omringen met onze eigen unieke natuurelementen die onze fundering zijn. Want dat doen we allemaal op onze eigen manier.
Welke elementen kunnen jou op een natuurlijke manier helpen om je basis weer te voelen in zulke situaties? (muziek, kunst, natuur, sport, water, vuur, lucht, aarde, hout, metaal, wol, landschap, geur, kleur, smaak, tast, schrijven, ademhaling…)
Bij wie kun je eerlijk naar jezelf zijn, waarmee je het wilt delen?
En dan?
En wanneer we het een plek hebben kunnen geven en werken aan de versteviging van de fundering, komen we haast als vanzelf op het punt om onszelf te vragen:
Wat heeft het leven mij hiermee te vertellen?
Wat leert het mij?
Waar nodigt het mij toe uit?
Wat is de meest logische, eerste, kleine stap die ik kan zetten om weer vaste grond onder mijn voeten te voelen?
Ik geloof dat dit soort ervaringen ons doen groeien als mens, ons uitnodigen om ons op ons unieke pad te brengen en onze volle potentie te leren kennen en te volgen.
En dat we vanuit die groei en die lessen ons fundament verstevigen. Om zo uiteindelijk óók een steviger fundament te kunnen zijn voor de mensen en de wereld om ons heen.
Hoe kijk jij hier tegenaan?
Deel het. Ik lees het graag en met aandacht.