Mijn Mini-Vision Quest – the day after –

Het natte, gebruikte sisaltouw ligt in bundeltjes op mijn bureau op zolder. En mijn mes, dat van opa Jan is geweest, ligt ernaast.

Mijn slaapzak droogt op het wasrek.

Een bundeltje veren, vier schelpen en een klein stengeltje met een soort verdroogde, opengesprongen boontjes zijn mijn schatten van deze quest.

Een grote dubbele schelp herinnert mij aan mijn zelfgemaakte tentje, waar ik (redelijk) droog en uit de wind de nacht doorbracht. Ik voelde me er veilig.

Jeetje, ik besef nu dat ik er echt ben geweest! Toen ik vanmorgen opstond, de schoolrugzakken van de kids weer klaarmaakte en mijn kinderen naar school bracht, leek het nog een soort droom.

Geen sterren aan de hemel te zien, alleen grijze wolken, regen en harde wind. En weet je, zo donker was het niet! En ik voelde geen angst voor de nacht.

Ik voelde me verbonden met de natuur, met alle elementen. Ik voelde me veilig op de plek die ik zelf mocht vinden. Gedragen door de aarde, de immens grote wilg boven mij, de wind, de regen, het lange gras, het zachte zand, het warme water van het meer. Zelfs het vuur was er ook een beetje voor mij. In de verte, aan de overkant van het meer, zag ik de vlammen en het licht dansen van een groot vuur. De wind bracht de geur van het brandende hout over het water naar mij toe.

Ik ben van plan om mijn inzichten en mijn ervaringen van mijn quest in een serie van blogs uit te brengen. Omdat ik voel dat ik nog meer wil delen.

Voor nu blijf ik nog even in stilte en reis ik in gedachte naar mijn ‘natuurhuis’ onder de grote wilg aan het water…

Heb het goed en fijn. Warme groet, Rozemarijn.

Wat wil je nog meer weten over dit onderwerp?
Laat je reactie hieronder achter. Vind ik leuk. Ik lees ze graag en aandachtig.